ถ้าสงสัยว่าไม่เห็นรูปหรือวิดีโอ เข้าไปดูที่เว็บ https://witpoko.com/ นะครับ ส่วนใหญ่ถ้าอ่านในเมล์จะไม่เห็นวิดีโอครับ

อัลบั้มภาพทั้งหมดอยู่ที่นี่ครับ

(คราวที่แล้วเรื่องวัดขนาดกำปั้นเด็กและสอนเรื่องมวล อยู่ที่นี่ครับ)

วันนี้ผมไปสอนเด็กๆกลุ่มบ้านเรียนภูมิธรรม และอนุบาลบ้านพลอยภูมิครับ วันนี้ไม่ได้สอนที่กลุ่มบ้านเรียนปฐมธรรมเพราะเด็กๆไปทัศนศึกษาที่ป่าชายเลนจังหวัดสมุทรสาคร วันนี้ผมจึงได้ไปสอนกลุ่มเด็กบ้านเรียนภูมิธรรมเรื่องวัดความยาวที่เคยสอนปฐมธรรมเมื่อสองสัปดาห์ที่แล้ว และไปทำการทดลองเรื่องปืนใหญ่ลมกับเด็กอนุบาลหนึ่งและสามโรงเรียนอนุบาลบ้านพลอยภูมิครับ

สำหรับเด็กๆอนุบาลผมเอาของเล่นที่เรียกว่าปืนใหญ่ลม (Vortex Cannon) ซึ่งเป็นของเล่นที่สามารถยิงอากาศออกมาได้ไกลมาก อากาศที่ออกมาจะเป็นรูปวงแหวนหมุนๆ ถ้าใส่ควันเข้าไปจะเห็นวงแหวนอย่างชัดเจน แต่วันนี้ผมไม่มีเครื่องสร้างควัน และผมก็แพ้กลิ่นธูปด้วย เลยไม่ได้ใส่ควันเข้าไปในปืนใหญ่ลม รายละเอียดเกี่ยวกับของเล่นชนิดนี้มีมากมายครับ ถ้าสนใจให้ดูที่นี่เป็นภาษาไทย และที่นี่เป็นภาษาอังกฤษนะครับ เมื่อเกือบสองปีมาแล้วผมเคยเอาเจ้าของเล่นนี่มาเล่นกับเด็กๆสมัยนู้นแล้วครับ มีบันทึกไว้ที่นี่ครับ

ผมเอาถังขยะพลาสติก(ใหม่ๆยังไม่ได้ใช้)มาเจาะก้นถังให้เป็นรูวงกลม แล้วเอาถุงพลาสติกปิดปากถัง รัดถุงพลาสติกด้วยหนังยาง ทุกครั้งที่ตบถุงพลาสติกก็จะมีลมวิ่งออกมาจากรูที่ก้นถัง ลมนี้วิ่งออกไปได้ไกลหลายเมตร สามารถใช้เล็งเป้าต่างๆได้  สำหรับเด็กอนุบาลสามผมให้แต่ละคนใช้ปืนใหญ่ลมดับเทียนดังในรูปครับ:

เมื่อเทียนดับ เราได้สังเกตเห็นว่าถ้าเอาไฟไปรอๆตามควันที่ลอยขึ้นไป บางครั้งควันจะติดไฟแล้ววิ่งลงมาทำให้เทียนติดไฟใหม่ได้ครับ ควันที่ลอยนั้นคือไอขี้ผึ้งซึ่งถ้าโดนเปลวไฟก็สามารถติดไฟได้อีก เราจึงเห็นไฟวิ่งลงมาตามควันได้

สำหรับเด็กอนุบาลหนึ่ง ผมให้นั่งล้อมวงกันแล้วผมก็เคาะให้ลมวิ่งไปโดนผมโดนหน้าของเด็กๆครับ เด็กๆก็สนุกสนานดี ผมจึงฝากเจ้าของเล่นไว้กับคุณครูเผื่อเด็กๆอยากเคาะเองบ้าง

ใน YouTube มีคนอธิบายว่ากลุ่มควันรูปดอกเห็ดจากระเบิดนิวเคลียร์ก็เป็นวงแหวนอากาศเหมือนกันครับ:

ที่อังกฤษมีคนทำปืนใหญ่ลมที่ใช้การจุดระเบิดของเชื้อเพลิงเพื่อผลักดันอากาศด้วยครับ แรงมาก:

สำหรับเด็กประถมกลุ่มบ้านเรียนภูมิธรรม ผมเข้าไปสอนเรื่องการวัดความยาวคล้ายๆกับที่บันทึกไว้เมื่อสองสัปดาห์ก่อนนะครับ แต่มีแตกต่างกันบ้างดังนี้:

1. ผมบอกเด็กๆว่าถ้าเราเหยียดแขนออกเต็มที่ ความยาวจากปลายนิ้วมือซ้ายถึงปลายนิ้วมือขวาจะยาวเท่าๆกับประมาณความสูงของเราครับ เราทดลองวัดดูได้โดยนอนลงกับพื้น กางแขนออกแล้วทำเครื่องหมายไว้ว่าสุดแขนทั้งสองข้างเราอยู่ตรงไหน จากนั้นเราก็หมุนตัวแล้วนอนทาบลงไป จะพบว่าส่วนหัวและส่วนส้นเท้าของเราจะอยู่ตรงแถวๆเครื่องหมายที่เราทำเอาไว้:

2. เมื่อผมถามเด็กๆว่าเรารู้ระยะห่างของดวงจันทร์ได้อย่างไร แสงจ้าบอกว่าเอากระจกไปวางแล้วยิงแสงให้ไปสะท้อนกับกระจกแล้วจับเวลา ผมจึงขยายความว่าแสงเดินทางเร็วแค่ไหน (ประมาณ 300,000 กิโลเมตรต่อวินาที) และดวงจันทร์ห่างออกไปประมาณ 400,000 กิโลเมตร (หรือเท่ากับประมาณเท่ากับระยะทางรอบโลกสิบรอบ) ดังนั้นแสงจะใช้เวลาวินาทีกว่าๆที่จะวิ่งจากโลกไปถึงดวงจันทร์ รายละเอียดการยิงแสงไปสะท้อนที่ดวงจันทร์อยู่ที่นี่นะครับ

3. แม้ว่าแสงจะวิ่งเร็วมาก (เร็วที่สุดที่เรารู้จัก) แต่ขนาดของจักรวาลใหญ่มาก ระยะห่างระหว่างดาวต่างๆห่างไกลจนแสงต้องเดินทางเป็นปีๆ เช่นดาวฤกษ์ที่ใกล้ดวงอาทิตย์ที่สุดห่างออกไปจนแสงต้องใช้เวลาสี่ปีวกว่าๆที่จะเดินทางไปถึง ระยะทางที่แสงเดินทางได้ในเวลาหนึ่งปีเรียกว่า “หนึ่งปีแสง” หรือเท่ากับประมาณสิบล้านล้านกิโลเมตร (ถ้าต้องการละเอียดก็คือ 9.46 ล้านล้านกิโลเมตร)

4. ผมให้เด็กๆไปหาข้อมูลว่าดวงอาทิตย์ห่างจากโลกเท่าไร และแสงใช้เวลานานแค่ไหนที่จะวิ่งจากดวงอาทิตย์มายังโลก

5. เราใช้คาลิเปอร์วัดขนาดเส้นผมกัน ปรากฏว่าเส้นผมหนาประมาณ 0.03 ถึง 0.05 มิลลิเมตร หรือถ้าเอามาเรียงกัน 20-30 เส้นก็จะได้เท่ากับหนึ่งมิลลิเมตร ผมกลางหัวล้านของผมบางกว่าผมปกติ มีความหนาประมาณ 0.02 มิลลิเมตรเท่านั้น

เด็กๆและคุณครูให้ของขวัญปีใหม่ผมเป็นไอศครีมสองกระป๋องด้วยครับ 🙂